Početak pokreta
Levica se u Indiji začela i razvila kroz komunistički pokret uporedo s nastankom Oktobarske revolucije u Rusiji. Od velikog interesa za indijske levičare, radničku klasu i seljake bio je boljševički princip uzimanja prava svake nacije na samoopredeljenje. S prvim svetskim ratom rasla je industrija u Indiji čime se povećao i broj industrijskog proletarijata. Istovremeno su rasle i cene osnovnih namirnica. To je doprinelo razvoju indijskog sindikalnog pokreta. Sindikati su osnivani oko urbanih centara Indije i organizovali su štrajkove. 1920. godine osnovan je Indijski sindikalni kongres . Iste je godine osnovanaKomunistička partija Indije u Toškentu, malo posle drugog kongresa Internacionale. MNR-oije bio vodeća ličnost partijska. Kao rezultat nastojanja da KPI da proširi komunističku ideologiju po Indiji osnovane su manje komunističke grupe u Bengalu, Bombaju, Madrasu, Panjab, itd. Najviše korena marksizam je pustio u Kerali, zapadnom Bengalu i Tripura. Tamo još danas vladaju dve najprisutnije komunističke partije - Komunistička partija Indije i Komunistička partija Indije (marksistička). Zajedno s RSP-m ( Revolucionarnom socijalističkom partijom ) i Forvard block obe komunističke partije čine Levi demokratski front.
U Kerali su 1934. Godine antikolonijalisti osnovali Kongresnu socijalističku partiju . Unutar partije postojala je leva i desna frakcija i leva je bila izbačena iz partije 1940. godine. Ali do tada su levičari već izvršili znatan uticaj u Kerali, Tamil Nadu i Andra Pradešu. 1957. godine KPI je izabrana kao vladajuća partija u Kerali 1964. godine lijeva je frakcija napustila KPI i osnovalaKomunistkinje partiju Indije (marksističku). KPI (m) je dobijala vlast u Kerali 1967. , 1980. i 1987. godine.
1990-te i 2000-te godine
Od osamostaljenja Indije 1947. godine do 90-ih godina vladao je oblik državnog kapitalizma. Indija 1991. uvodi neoliberalne reforme, što je uzrokovalo mnoge socioekonomske nejednakosti. Krupni biznisi su prosperirali ostavljajući za sobom ogroman broj industrijskih radnika i seljaka bez posla. Kao posledica ovih i drugih katastrofa u Indiji je započet niz štrajkova, poduprt od strane sindikata, KPI i KPI (m) i druge levice. Jedan od takvih štrajkova bio je štrajk radnika Bharat Aluminium Companija (BALCO) 2001. godine koji je trajao 67 dana. Nastojanja centralne vlade da privatizuje National Aluminuim Compania (NALCO) 2001. godine doveo je do snažne opozicije ne samo od strane radnika nego i raznih političkih partija, zbog čega je centralna vlada morala obustaviti mere privatizacije.
Većinu seljačkih protesta i demonstracija vodile su leve snage za veće nadnice i bolje uslove rada. Zemljoposednici i ruralni bogataši odgovorili su brutalnom represijom u svim zemljama gde su se dogodili protesti i demonstracije, kao što su Bihar, Džarkand, Andra Pradeš, Orisa, itd.
Ženski pokret protiv rodne diskriminacije i seksualne eksploatacije takođe se razvio i intenzivirao tokom godina. Mobilizacija žena protiv neoliberalnih reformi postala je bitan faktor u generalnom levičarskom i radničkom pokretu.
Neoliberalne reforme žestoko su napale javni sektor i radničku klasu. 4 400 000 ljudi je izgubilo posao u javnom sektoru. Samo u Andra Pradešu 3,119 seljaka je zbog strašnog duga počinilo samoubistvo 2002. godine.
Levica u Indiji trenutno se bori protiv desno orijentisanih neoliberalnih i antisekularnih apologeta. Bharatia jarata Part i (BJP) vodeća je snaga ove desnice. Uzimajući religiju kao temelj za nacionalni identitet, ona želi nametnuti autoritarni režim zasnovan na Hindutvi (ideologiji hinduističkog nacionalizma) koja bi učvrstila buržoasko - demokratski poredak. BJP ima punu podršku SAD-a.
Vlada sve više na otpor neoliberalnim reformama odgovara represijom. Niz vlada je zakonski zabranilo demonstracije, proteste i Bandhu (generalne štrajkove). Vrhovni sud je 2003. godine doneo presudu kojom je zabranio radnicima da štrajkuju.
2000-ih godina dogodila su se 6 celodnevnih štrajkova širom Indije protiv privatizacije. Organiziralo se niz štrajkova od strane industrijskih radnika. Neki od njih su štrajkovi rudara, 01:00 2000. i drugi put 2001. godine, štrajk bankara protiv privatizacije 2001. godine i štrajk sindikata 2002. godine.
Vrhovni sud je 2003. godine proglasio štrajkove ilegalnima. Državni službenici su krenuli u celodnevni štrajk da bi osigurali svoje pravo na štrajk 2004. godine u štrajku 2000. godine protiv jedne multinacionalne kompanije odgovorne za vodu kojeg je vodila KPI (m) ubijena su dva člana te partije. Protiv iste kompanije organizovane su demonstracije u Kerali, MAHARASTRA i drugim zemljama.
Studenti su takođe bili aktivni u borbi protiv privatizacije i drugih neoliberalnih mera. Organizovali su masovne demonstracije u Tamil Nadu, Kerali, MAHARASTRA, Panjab, Utar Pradešu i Gujaratu.
Leve snage bile su aktivne u mobilisanju naroda protiv američkog imperijalizma. 2003. godine 200 000 ljudi je protestovalo protiv Kalkuti američkog napada na Irak i Avganistan. Upravo zbog ovih demonstracija Indija se oglušila na zahtev Amerike da pošalje indijske vojnike u Irak.
Uopšteno govoreći, tekući zahtevi i ciljevi indijske levice su sledeći: odbrana sekularizma, jednakost jezika i rešavanje jezičkih pitanja u Indiji, suzbijanje korupcije, podsticanje razvoja onih industrijskih grana koje nisu pod stranim monopolom, regulisanje priliva kapitala, podsticanje malih i srednjih industrija, omogućivanje redovnih plata za radnike, poboljšanje javnog zdravstvenog sistema, unapređenje antimilitarizma i protivljenje vojnom paktu Indije sa SAD-om. Kao pravac, indijska levica bi se danas mogla više manje svrstati u neki oblik socijaldemokratije.
Preuzeto od: http://noviplamen.net/2013/05/10/indijski-ljevicarski-i-radnicki-pokret-kratke-crtice/
Za dodatne informacije pogledajte ovde : Narodni rat u Indiji
